به گزارش پایگاه خبری «عصر نمایشگاه»، با وجود این، به نظر من رشد مذکور تنها منحصر به افزایش حجم ساخت و سازها نبوده است و در واقع نباید فقط روی توسعه فضای مراکز نمایشگاهی تمرکز کنیم. درست است که امروز نسبت به 6 سال قبل، به تعداد مراکز نمایشگاهی که قادرند نمایشگاه‌هایی با فضای بیش از 100 هزار متر مربع برگزار کنند، 14 مورد اضافه شده است اما هنوز هم سایت‌های نمایشگاهی بزرگی وجود دارند که برای برگزاری رویدادهای مختلف به اندازه کافی توانمند هستند، با این حال هنوز برگزارکنندگان خصوصی به طور رسمی به آنها راه ندارند.
در لهستان، مدیریت مرکز نمایشگاهی Ptak Warsaw Expo با 143 هزار متر مربع فضا، تلاش می‌کند از طریق فراهم‌کردن امکان حضور برگزارکنندگان خصوصی در این سایت نمایشگاهی، به رونق فعالیت‌های نمایشگاهی کمک کند. اگرچه این مرکز نمایشگاهی از سال 2015 فعال بوده است، اما هم اکنون فقط برگزارکنندگان بین‌المللی مجاز به فعالیت در آن هستند.
در این باره، زانتا بروس، مدیر جدید این سایت نمایشگاهی می‌گوید: «هدف من برای امسال این است که برگزارکنندگان بیشتری را برای همکاری پیدا کنم. این مرکز نمایشگاهی برای فعالان بین‌المللی که تاکنون انتخاب‌های زیادی در برگزاری رویدادهای بزرگ نداشته‌اند، بسیار جذاب است.»
معرفی بخش خصوصی
همین وضع در جنوب شرقی اروپا هم به چشم می‌خورد. در این منطقه هنوز هم بیشتر مراکز نمایشگاهی تحت مدیریت و مالکیت دولت، شهرداری‌ها، اتاق‌های بازرگانی و مانند آن هستند که مانعی برای سرمایه‌گذاری بین‌المللی و حضور بخش خصوصی به شمار می‌روند. وینستون چرچیل، نخست وزیر انگلستان در سال‌های گذشته، زمانی گفته بود: برخی افراد، بخش خصوصی را «ببر وحشی» می‌دانند که باید آن را کشت؛ عده‌ای می‌گویند گاوی است که باید شیر آن را دوشید؛ اما کسی به این فکر نمی‌کند که بخش خصوصی مانند اسب قدرتمندی است که می‌تواند یک گاری بزرگ و سنگین را بکشد.
طی 3 تا 5 سال گذشته، مناقصه‌های دولتی که در لیوبلیانا (اسلوونی)، نووی ساد و بلگراد (صربستان) برگزار شدند، هیچ موفقیتی نداشتند. نتیجه اینکه، زیرساخت‌های برگزاری نمایشگاه‌های تجاری در این منطقه (که به سختی می‌توان آنها را زیرساخت‌های نوین نامید) به چشم برگزارکنندگان نمایشگاه‌های بین‌المللی نمی‌آید.

نتایج منطقه‌ای
همانگونه که در نمودار مشاهده می‌شود، بیشترین فضای نمایشگاهی جهان به وسعت 15.8 میلیون متر مربع در اروپا قرار دارد. امروزه منطقه آسیا-پاسیفیک (با 8.22 میلیون متر مربع) با پیشی گرفتن از آمریکای شمالی (8.17 میلیون متر مربع) در رتبه دوم قرار گرفته است. فضاهای نمایشگاهی در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا (منا) حدود 1.4 میلیون متر مربع است. در زمینه تعداد مراکز نمایشگاهی نیز اروپا با 496 مرکز در رتبه نخست قرار دارد. پس از آن آمریکای شمالی با 394 مرکز و منطقه آسیا-پاسیفیک با 203 مرکز در رتبه‌های بعدی قرار دارند. همچنین منطقه منا دارای 59 مرکز نمایشگاهی است.  در مجموع، اروپا با 45 درصد سهم از بازار جهانی رویدادها، بزرگ‌ترین ظرفیت نمایشگاهی را در اختیار دارد (این رقم نسبت به سال 2011 حدود 2 درصد کاهش نشان می‌دهد). پس از آن، آسیا با 23.6 درصد (3.2 درصد بیشتر از 2011) و آمریکای شمالی با 23.5 درصد (یک درصد کمتر از 2011) در رتبه‌های بعدی قرار دارند. حال پرسش این است که بیرون از 5 قدرت بزرگ نمایشگاهی جهان (آمریکا، چین، آلمان، ایتالیا و فرانسه) که حدود دو‌سوم فضاهای داخلی نمایشگاهی موجود را به خود اختصاص داده‌اند، چه مقدار توان بالقوه در کشورهایی وجود دارد که هنوز به تاثیر اقتصادی نمایشگاه‌های بین‌المللی برگزار شده به دست بخش خصوصی پی نبرده‌اند؟
شاید بهتر باشد که به جای احداث مراکز نمایشگاهی بیشتر، بر رشد کیفی تمرکز کنیم و به مدیریت دولتی مراکز نمایشگاهی نشان دهیم که مزیت‌های مدیریت بخش خصوصی بر این مراکز چیست. اما چگونه؟ بهترین راه، تاثیرگذاری بر سیاستگذاران و قانونگذاران با ارائه نمونه‌های موفق جهانی است. چون دولت‌ها بر اساس حدس و گمان یا شواهد غیرواقعی عمل نمی‌کنند، آنها به پیش‌بینی‌های قابل محاسبه و مدلل نیاز دارند. اگر دقت زیاد در ارائه شواهد وجود نداشته باشد، بخش دولتی به آن توجه نخواهد کرد. از سوی دیگر، نمونه‌هایی که از مزیت‌ها و فواید حضور بخش خصوصی در مدیریت مراکز نمایشگاهی ارائه می‌شوند، باید مربوط به سطوح محلی باشند نه ملی یا فراملی.

نویسنده: آنتونی ریو کروک

مترجم:  شیما عسگرزاده